Суратларында – жерибизни ариулугъу

  Магомет хабазчы жашды, Нальчикде жашайды. Таулада, тюзледе айланып, журтубузну ариу сейирлик жерлерин фотоаппарат бла суратха алдырады. Кезиуден кезиуге аланы «Заман» газетибизде чыгъара да турады.

Аны ишлерине къарай, табийгъатыбызны ариулугъун кёребиз. Бу сейирлик жерле къайда болурла деп сагъыш да этебиз. Алай иги тюрслеп къарасагъ а, жюрегибизге жууукъ тийрелени таныйбыз.
Магометни суратларында ариу жашил ёзенлени, акъбаш тауланы чукуйларын, чокъуракъ суулу чучхурланы, эски тау эллерибизни, бурун жашауубузну шагъатлары – къалаланы, кешенелени, сын ташланы кёребиз. Аланы кёбюсюню энчи тауруху, хапары барды. Суратчы аланы да унутмайды, жыйышдыра турады.

Автор уста суратчы болгъандан тышында да, арый, тала билмеген ишчиди,  дайым излеуню жолундады. Бир сейир ташны, агъачны хапарын эшитсе окъуна, кёпге соза турмай, ары жетип, хапарын жазып, газетге да келтиреди.

Мен кесим да аны биргесине кёп кере баргъанма. Малкъар тарындан башлап Хабазгъа дери. Огъары Малкъарда Губус ташда болгъанбыз, Мухол сыртына чыкъгъанбыз, эски Бызынгыда, Холамда болгъанбыз, Орта Хабазда Къач тауну башына да чыкъгъанбыз. Аллай жерлени кесинг кёзюнг бла кёрсенг, сейиринг бютюн уллу болады, озгъан жылланы кёрюп къайтханча.

Бир жол Солтан улу бла Хабазгъа барабыз. «Мен сени Къач таугъа элтеме», – дейди ол. Жетебиз Орта Хабазгъа, тау жолну онг жанындады. Тюзюн айтханда, аны къыйырында, таш неда къая юсюнде къачны сураты болур деп тура эдим. Алай узакъдан аллай зат кёрюнмеди. Тынч-тынч бара да, солуй, бираздан тауну тёппесине чыкъдыкъ да, анда кёрдюк къачны. Тауну башы сыйдам жонулуп,  аны юсюнде – таш къач. Узунлугъу – 9, эни – 7 метр. Къалынлыгъы уа бир-бир жерлеринде метр чакълы, кёкге  къарапды. Жаланда башындан къарап ангыларыкъса аны къач болгъанын.

Кёрмючде ол суратлагъа къарай, озгъан жылланы эсибизге салгъанбыз. Солтан улу бу ишлерин къауум жылны ичинде жыйгъанды.