Адамла салам берирге къалай юйреннгенлерини юсюнден таурух

Бурун заманлада адамла бек огъурсуз болгъан хапарла жюрюйдюле. Жолда экеулен тюбеселе, тюйюшмей, бир бирни урмай, ачытмай, сылыкъ сёлешмей озмагъандыла. Алай заман бара, бу къылыкъны осаллыгъын сезип, аны къояргъа оноулашадыла.

Аны къалай тохтатыргъа, адамланы къалай жарашдырыргъа  билмей, кёп ойлашхандыла. Сора бир акъсакъал былай айтханды: «Адамла бир бирге толу ышаныргъа керекдиле, алайсыз сагъайып турмай амаллары жокъду. Бир бирге ышаныр ючюн а хар кишини ниети тюз болургьа керекди. Адамны ниети тюз болгъаны, аны къолунда ташы жокъ болгъанындан билинирикди. Экеу бирге жолукъса, къолун ачып кёзгюзтюрге керекдиле. Къолу ачыкъны - кёлю ачыкъ»,-деп акъыл юйретеди.

Ол кюнден башлап адамла  бирге тюбеген кезиуде къол аязларын  ачып кёргюзте тебирегендиле. Алай бир бирге иги ышаныр ючюн, къолларын тутуп кёре да башлагъандыла. Артдан-артха къол тутуу гурушханы орунуна, таза шуёхлукъну, жюрек ыразылыкъны белгиси болгъанды. Энди къолну къаты къысып саламлашхан «Аны ташы болурму?» — деген гуруш къылыкъны эсине да келтирмейди.