Кючюк бла эришиу

Хапар

Гитче заманымда мен бек эриш сабий эдим. Ол халымы къоншула терк ангылап, тюрлю-тюрлю затла бла къозутургъа кюрешгендиле. 

- Ол терекге дери сенден алгъа чабарыкъма, – деп, эки жылгъа тамата жаш къозута эди.

- Аягъымда сенден кёп сюеляллыкъма, – деп, костыльледе айланнган къыз, ышара эди.

Хар аллай эришиуге мен, кёп сагъыш этмей, къошула эдим. Кюнден-кюннге телиден-тели жумушла къурала эдиле. Аны ангылап, мен, сёзлени къулагъыма алмай, аллай эришиулеге уллу эс этмей башладым. Ала да бир башха, къозутур зат сайлай кюрешдиле. Кёп да болмай, мен анамы бек сюйгеними ангылап: 

- Бу мени анамды! – деп, анамы этегини артына бугъунуп, къычыра башладыла.

- Угъа-аа-ай! Мени анамды! – деп, мен тюйюшюрге чаба тебиредим.

- Угъай! Меникиди! – башха сабий анамы экинчи арт жанына бугъуп, тилин кёргюзтдю.

- Угъай! – деп, жилямукъланы терк сюрте, сабийлени тюерге чаба эдим. 

- Мени анам! Мени анам! – деп, бек кёп заманны къозутдула къоншу сабийле.

Андан бери талай жыл ётгенди. Мен школну, университетни да бошап, ишге тохтагъанма. «Мени анам» деп къычыргъанлагъа къозугъан къызчыкъны орунуна анасында юч сабийи болгъанны, ана хар баласын да кесича сюйгенин ангылагъан къыз болгъанма.

Бир кюн ишден ингир къарангысы бла тенг келдим. Арбазгъа киргенлей, анамы ауазын эшитип, къулакъ салдым.

- Ой, алтын къызым! – деген сёзлени эшитип, бюгюн бир иги затмы этгенме, - деп оюмладым. 

- Ариу балам! – тюз бал кибик болду анамы ауазы.

«Кертиден да бир иги зат этген болурма. Алай эрттенликде уа табакъланы жууаргъа заман тапмай къачханма».

- Сенден алтын бала жокъду! – дегенни эшитгенден сора, бютюн сейирге къалдым мен. Анамы ауазы хычыуун эшитилди, алай ингир къарангысында бетин тап кёралмай, теркирек къатына жетерге ашыкъдым.

- Алтыным! Ариуум! Жомакъ къызым! – хар анамы сёзю бла мени атламларым терклене, аны къатына терк жетдим. 

- Санга къор болсун битеу дуния! – дегеннге уа, мен анамы бетин иги кёрюрча жууукълашдым. Ол а, манга къарамай, онг жанына бурулгъанын эследим. Кесим ол къарагъан жерге къарамымы бурдум, анда барыбыз да энчи сюйюучю Маркиза итчигибизни кёрдюм. Мени эслеп:

- А, келдингми, Айза? – бал кибик ауазы тюрленип сорду анам.

Гитче заманында сабийлени сёзлерине къозугъан къызчыкъ ёсгенди. Алай ёсген заманында итчик бла эриширге тюшеригин бир да сакъламай эди.