ОЛ БИЗДЕН АКЪЫЛЛЫДЫ

Жашау терс ишленнгенине юлгю кёпдю. Керти сюймеклик алай азды дунияда! Биз, ол сунуп, кесибизни атхан суу бирча барып турмайды. Бирде къутурады да, жагъаланы (жюрек ауузубузну) ашайды, бирде, буз кийимле кийдирип, сууукъсуратады, бирде уа, тал терекни чачын сылай, уллу кюнню толкъунларында тебирете, акъырын барады.

Сюймекликни жашлыгъы, къартлыгъы да, барлыгъы, жокълугъу да акъылгъа келишмейдиле. Бар эсе, къайры кетеди? Жокъ эсе, нек къыйнайды? Нек жиляйды жангыз адам, къабыргъагъа айланып, бетин букъдуруп? Бирде саулай дуния излеген, къадар барыбызгъа да жетишдиралмагъан сюймеклик, туууп, къозгъап, артда кишиге керек болмай къалады. Андан ажымлы не болур? Бир уллу терслик барды анда.

Бу затлагъа амал тапмай, кёп жылла айландынг. Жылынама деп, от къатына барсанг, къанатларынг кюе. Ол жаранг тюзелирге, жангыдан жангылып, юйюм-жерим деп айтырча болмай…

Таулу жаз башында къарыусуз малын отларгъа чыгъаргъанча, тынгысызлыгъынгы жюрекде туталмай, шахар орамлагъа иесе. Ызындан къарамай а болмайса – биреуню тахтасын малтар, жарсытыр деп, къоркъаса. Эслиле алаймы эте болурла?

Бирде артха къарап, иги кесек тураса. «Келген жолларынгы татлысымы, ачысымы хорлайды?» – деп сорургъа сюйдюм. Сордумму, сормадыммы, билмедим. Сен да жууап этмединг. Салкъынлыкъ тюбюнде  жауун бир заманда тохтар да, кюн тиер деп, аны сакълагъанча, алай озуп баргъан магъанасыз жашауунг эрикдиргенди. Сен аны кесинг да эрттеден сезесе. Кёрюп турама. Юй ишле, от жагъангда от тамыз...  

«Сюйген тиширыууну къатында сюелип, сабийини кюн сайын, къагъанакъ заманындан башлап, къалай тюрлене баргъанын кёрюп, анга къууанмагъан, аны бла ёхтемленмеген, юй жылыуу, журт  деген затла бла байламлыгъы болмагъан адамгъа мен къалай келирме?!» – деп, сейирсинеди сюймеклик.
Ол бизден акъыллыды.