Сабийин къоюп, насыбыны ызындан чапхан

Жанна бла Замир юйюр къурагъанларында, аланы ариу тойлары уллу къыйынлыкъны башланнганы болгъанын бир адам да сезмегенди. Да не зат сезерик эди ким да? Бу эки адам бир бирлерин школ жыллада окъуна сайлагъандыла. Сыфатлары кёз къамата, ишге жетгенде, арый билмегенле, жарыкъ кёллюле. Онбеш жыл бир кюнча озду. Замир къурулушда ишлей, тёрт сабийлерин, юйюн да тутхан ол эди.

Жанна бийик билим алыргъа сюйгени себепли эри  аны университетни экономика  факультетине салады. Ол, юйде хар жумушну да этерге заман таба, заочно окъугъанды. Бийик билим алгъанындан сора бир иели фирмада бухгалтер болуп ишлеп башлайды. Ал кезиуде аны юйге кеч келгени хазна эсленмей эди, алай хар кюнден болгъан ишни, эртте - кеч болса да, Замир эслерик эди.

«Не болгъанды, къайда айланаса кече арасына дери?» - дегенинде: «Да сен да сагъат алтыгъа жыйылмайса юйге, алгъа сен айт заманынгы къайда оздургъанынгы», - деп жууаплады Жанна. «Мени къайда болгъанымы сен бек уста билесе. Жукъугъа окъуна къызгъанама заманымы. Къолларым кёп ишлегенден таш болгъандыла. Сен сакъ бол кесинге. Биз энди кесибизни юсюбюзден угъай, сабийлерибизни юслеринден сагъыш этерге керекбиз», - деп, Замир башлана тургъан тюйюшню ёчюрдю. Алай ол сакъларгъа кюрешгенликге юйюрюн, Жанна аны чач-тюк этди, сабийлерине да эримеди, адамланы сёзлеринден да къоркъмады.

Фирманы таматасы Идирисге элли жыл болгъан эди, Жаннагъа уа отуз беш жыл толгъанлыкъгъа, аны къатында сабийге ушай эди. Ишден сора экиси да хар кюнден

заманларын «зауукълу» оздура эдиле. Къолайлы  киши Жаннагъа тыш къыралланы да кёргюзтдю: ол аланы «командировкалары» эди. Эки-юч кере ала Жаннаны юйюнде бирге ичгенлерин къоншула да кёрген эдиле. Ала Замирге ишни тюз болгъаныча айтдыла. Сабийле да аналарыны эриши къылыкълары ючюн жунчугъанларын, уялгъанларын да билдирдиле. Жаланда  сегизжыллыкъ Ийналчыкъ: «Маманы юсюнден айтмагъыз аман затла, ол мени анамды», - деп, къайтара эди.

Замир бедишге тёзалмады, чачылды юйюрю, айырылдыла Жанна бла. Аны бла чекленмеди иш, сюд тиширыуну ана эркинликлерин да сыйырды. Битеу сабийлерине да угъай, ючюсюне. Ийналчыкъ анасын бек излегенин эсге алдыла да, аны анасындан айырмазгъа оноу этдиле. Алай Жанна иш былай бошалгъанына къууанып къалгъан эди. Идирис да кетди юйюнден, сора экиси да жангы юйюр къурадыла.

Хау, энди Идирис бла Жанна насыплы эдиле. Алагъа бир инсан да керек тюйюл эди жер башында. Ишде да бир бирлерине билек, жашауда уа бир бирлерини къууанчлары. Болады алай: тиширыу, сабийле тапханлыкъгъа, аналыкъ сезим жокъду аны жанында. Жанна айла бла кёрмей турса да сабийлерин, тансыкъ болмай эди: «Не зат ашап къалдыла бу ингирде, аурумай тура болурламы?» - бу соруула къыйнамай эдиле аны.

Аманлыкъ иш этсе адам, аны жууапха тартадыла, тюрмеге атадыла. Ана сабийине къараргъа сюймей, атып кете эсе, ол аманлыкъ иш тюйюлмюдю? Да сора ол сюйгенича нек жашайды? Аны жолун закон нек кесмейди? Сабийи жунчуп тургъанда, анасы «ох» этип жашагъаны тюзмюдю?

Ийнал хар кюнден сакълай эди анасын. Сегизжыллыкъ сабий ангыламай эди: адам

адамны, ана окъуна сабийин сатып, атып кетерге боллугъуна. Атасыны эгечи Зоягъа:

«Мама сизни бла жарашмай эди да, аны ючюн кетгенди ансы, мени уа унутмагъанды.

Мен анам бла жашарыкъма, кёрюсюз», - деген эди Ийналчыкъ. Замирни анасы жашыны юйюне кёчеди. Энди ынна къарай эди сабийлеге. Алай Ийналчыгъ а кюн сайын анасын сакълагъанлай тура эди.

Бир кюн Жаннаны келтиредиле, тилеп, кел деп. Ол Ийналчыкъны отоууна кирирден алгъа Замирни эгечи Зоя аны къолуна шоколад плитка берди. Не сейир-аламат, Жанна жашчыкъны кёрюрге унаса да, саугъа алыргъа уа унутхан эди.

Ийнал анасын кёргенинде, къууанды, тирилди, кёзчюклери да жылтырадыла. Ол Жанна аны алыргъа келген суннган эди. Он минут да мычымады ол кюн жашы бла «ана». Ашыгъышлы кетди. Ийнал ызындан жиляды.

Ол кюн аны не ыннасы, не атасыны эгечи, не уллу къарындашы, не кесини эгечлери жапсаралмадыла. Ийналчыкъ ангылаялмай эди: ол битеу жюрегинден сюйген анасы

нек кетип къалды? Нек алмады аны кесини биргесине?

Жашчыкъ ол кюнден сора окъуууна хазна эс бурмай тохтады. Тюнгюлген эди. Устазла аны ангылаялмай эдиле. Алгъын кюлюрге, ойнаргъа сюйюучю жашчыкъ, энди мудах эди, бек мудах.

Жылла оздула. Онтёртжыллыгъында Ийнал Дубкиде психиатрия больницагъа тюшдю. Врачла айтханларына кёре, сабий энди тюзеллик тюйюлдю. Жаннаны тамата жашы алгъаракъда юйдегили болгъанды. Тоюна анасын чакъырмагъанды. Юч сабийи да: «Бизни анабыз жокъду», - дейдиле. Бу ачы сёзлени жаланда Ийнал айталмагъанды, ачыудан акъылындан шашхан сабий.

Жаннаны  насыплы болургъа сюйгенин  ангыларгъа боллукъду. Алай ол насыпны ызындан чапханда, ананы сабийин малтаргъа эркинлиги бармыды? Идирис бла насыплыды Жанна, алай ол насып алдау тюйюлмюдю?