Сакинатны ауруу

Хапар

Сакинатха юч жыйырма жыл тола турады. Алай анга аллай бир бермезсе. Тизгинлиди, бир кюн кийгенин башха кюн киймейди. Жаш заманында ариу болгъан ышанлары алыкъа юсюндедиле.

Этимлиди. Юйюне кирсенг, Бакуну тюкени сунарса. Тёгерекге-башха къарай, Раббий, мында не зат жокъду дерсе.

Жарсыугъа, юйюрю жокъду. Жангыз кеси жашайды. Атасы, анасы алышхандыла дунияларын. Эгечи, къарындашы да бирер жерде юйюр къурап жашайдыла.

Аладан туугъанла Сакинатны жюрютедиле. Кесин жангызлай къоймайдыла. Бир кюн – бири, экинчи кюн – башхасы жокълай турадыла.

Сакинат да аланы жанынча кёреди. Жарсыуларына жарсыйды. Къууанчларына кимден да бек къууанады. Алай, нек эсе да арт кезиуде, аны къылыгъы бираз тюрлене башлагъанды. Бир бош затчыкъ окъуна кёлюне тийип къалады. Эгечден, къарындашдан туугъанла экеу, ючеу болуп келселе, бир отоугъа жыйылырла да, юйлерине кетгинчи анда лахор этгенлей турурла. Сакинат а алагъа тюрлю-тюрлю ашарыкъла биширип сакълайды. Аны биргесине олтуруп хапар айтырларын излейди. Жаш адамланы уа кеси сейирлери, кеси хапарлары. Ала келмеселе уа, кече ортасына дери стол артында олтуруп, аз аздан ашны кеси тауусур. Андан сора уа, кече жукълаялмай чыгъар.

Ма, алгъаракъда къарындашындан туугъан Расул, уллу шахарда докторгъа окъуп келип, элде ишлеп тебирегенди. Адамла къалай махтайдыла аны. «Ол багъып тебирегенли Аллахымы таныдым. Эски аурууларым окъуна юсюмден къурудула. Аллах ыразы боллукъ аны ёсдюрген атагъа, анагъа» - дерле.

Сакинатны уа аладан аз къыйынымы барды Расулну юсюнде. Ол ауругъан заманында анасындан эсе кёп айланнган эди аны докторлагъа элтип. Энди уа Расул аны арталлы да унутуп къойгъанды. Кёпден бери келмейди, жокъламайды. Саулукъ-эсенлик сормайды.

Ала барысы да тиширыуну эсин къозгъай кетдиле да, бу ачыуланды. Сора Расулну ишине тебиреди, жарсыуларыны, аурууларыны юслеринден айтыргъа таукел болуп.

Сора, узун этек жыйрыгъында кийип, уллу-уллу атлап, Расулну ишлеген жерине тебиреди. Хылыф барады, ныгъышда олтургъан акъсакъалланы да эслемей. Алагъа да салам бермей, жел ургъанлай жанлары бла ётюп кетди.

Жетди къарындашындан туугъанны ишлеген жерине. Докторну эшигини аллында къауум адам олтуруп турадыла. Алагъа да къарамай, эшикни ачып, отоугъа кирди. Расул, акъ халатын да кийип, саусузлагъа къараргъа хазыр бола турады.

Сакинатны хылыф киргенине бираз абызырап, эс жыйгъандан сора: «Неди,  маржа, бир зат ишми болгъанды. Ауругъаннга уа ушамайса? Айт, не жарсыуунг барды?» - деди.

- Да, болуб а андан ары не боллукъду. Тышым – жылтырауукъ, ичим – къалтырауукъ. Аурумагъан бир жерим жокъ. Ахыр кюнюмю санга ышанып тура эдим да, ётюрюкге окъуна келип: «Къалайса?» - деп сормайса. Къара да, манга бир дарманла бер, - деди Сакинат, докторну бетине къарап.

Ол а саусузну тапчаннга олтуртду. Жюрегине, ёпкелерине тынгылады, къан тамырларыны басымын ёнчеледи, былайы ауруй болур деп, бир сылтау тапмады. Кёп сагъыш эте кетди да, ахырында: «Бек-бек не затынг къыйнайды?» - деп сорду.

Сакинат сагъыш эте кетди да былай деди: «Расул, жаным, арт кезиуде азыкъ ашасам, терлеген этеме. Мени ол бек къыйнайды», - деди.

Аны эшитгенде доктор ичинден ышарды, отоуда ары-бери барды. Сора саусузну къолундан тутуп ёрге къобарды, кёзлерине къарап: «Сакинат, жаным-кёзюм терлегинчинге дери ашай эсенг, бир хатанг жокъду. Арада бахчагъа чыгъып, ишлей тур. Сени дарманынг олду» - деп, аы отоудан тышына ашырды.