Сакъламай тургъанлай келген насып

Хар адамны жашау жолу энчиди. Бирде бек тюнгюлген кезиуде хар зат да тюрленип къалыргъа болады. Насыпны келир чагъын бир инсан да билмейди. Бюгюн бизни газет окъуучубузну керти хапарын басмалайбыз.

Сюймеклик дегенни, башха тенг къызларымча, мен да сакълай болур эдим. Бир жол юйге келгенимде, атам бла анам бир бек мудах  кёрюндюле. Кёзюме къалай къараргъа билмей, анам манга аш салыргъа кюрешеди. Болсада башлады:  «Энди сени жыйырма юч жылынг болгъанды.Жашауунгу къурасанг керекди, сен не айтаса, не умутунг барды? Алай соргъаныма сейир этме, кёлюнг да кюлмесин, бюгюн бизге сени тилей келгендиле. Атанг бла мен бюсюрегенликге, кеси насыбынгы иеси кесингсе, къызым, иги сагъыш эт», - деп, келгенлени манга ангылатхандан сора, жилямсырап, чыгъып кетди.

Ол кече мени кёзюме жукъу кирмеди. Мен ол жаш бла шагъырей болгъанлыкъгъа, юйюр къурауну юсюнден сёз жюрюмеген эди арабызда. Бу ишге мен бой салгъанымда, атам бла анам къууаннган эдиле.

Тюз айта кёреме, адамны билир ючюн, кёп заман керекди деп. Мухадинни, алай эди энди мени баш иеми аты, адамлыгъына битеу таныгъанла бюсюрейдиле. Мен да къууанып жашайма.

Алай насып неде болгъанын жашау кеси ангылата башлады. Эрим бла тап жашайбыз, ырысхыбыз бар, алай,нек эсе да, насыбым а жокъ сунама. Сабийи болмагъан тиширыуну насыбы боламыды?

Къайынларым алгъа бек ариу кёре эдиле. Алай беш жылдан сора уа тюрлене башладыла. Мен аланы ангылай эдим, болсада къалай этерге билмей эдим. Аллахны ахшылыгъындан, Мухадин бла арабыз иги эди да, нени да кётюрюп, жашап турдум. Бир ингирде уа бу адам, ишден келиучю заманында келмей, не сёлешип, бир хапарын да билдирмей, мени жарсытды. Эрттенликде да хапары жокъ, алай ишине уа баргъан эди. Мен жарсып сёлешгенимде уа, хыны этди. Не болуп къалгъанын иги да ангылаялмай, аны юйге келирин ашыгъып сакълайма. Келеди. Кёз-къаш берген жокъ, къалайлыгъымы соргъаны да жокъ. Юсюн-башын алышдырып, кёзюме да терсирек къарап, сёз да айтмай, чыгъып кетди.

Мен аны бош сакълагъанымы ангылап, манга кет деялмай, кеси кетип айланнганын билгенимде, ата юйюме жыйылдым. Атамы бла анамы жангыз сабийлериме, орамда атылып къалмам. Не этериксе, анга сабий керек эди.

Сагъыш этер, къайтышыр деп бир ауукъ заманны сакъладым. Алай ортада жыл озду. Ол - анда, мен - мында. Арталлыда жашарыгъым келмей эди. Бир къауум жылны ичинде къурагъан насыбыбыз  оюлуп къалды.

Ауур эдиле мени ол кюннгю сагъышларым. Кёзлерими ау басханча кючден ачама. Башым а - туманда. Кечеле бла жиляргъа тюзелип, тукъумдан да айырылгъанма. Кюзгюге къарагъанымда, кесимден кёлюм чыгъып, жашаудан тюнгюлгенча болдум.

Юйде болгъан дарманланы излеп башладым. Умутум а не? Ууланыргъа. Алай базынмадым. Къалай эсе да, бир белгисиз кюч сабырлыкъ эт, сабырлыкъ эт деп шыбырдайды къулагъыма. Ашыкъма, ашыкъма алыкъа, сени насыбынг аллынгдады дегенча эшитилди. Кеси кесиме къол кётюрмедим. Жангы жашау этерге, хар затны да жангыдан башларгъа таукел болдум. Окъуууму да андан ары бардырдым.

Бир жауунлу кюн, жолдан къалай ётерге билалмай, экили болуп тургъанымлай, омакъ машина къызыу озуп бара, юсюме кир суу чачдырып ётюп кетди. Башха кюн болса эди, бек ачыуланырыкъ, къаргъыш да этерик болур эдим, алай, нек эсе да, ол кюн кюллюгюм келип, сюелдим. Озгъан машина, артха къайтып, мени къатымда тохтады. Эшик ачылып, андан бир жаш чыкъды да, кечгинлик тилерге деп, аллыма келди.

Манга къарагъанында, кёзлерини тазалыгъы бла жюрегини ачыкълыгъы  башымы тёгерек окъуна айландырдыла. Эринлери къымылдагъанларындан сора бир айтханын да эшитмедим. Жаланда, къарамына кёре, кечгинлик тилегенин ангылагъан эдим. Энди Азнор, алайды ол жашны аты, мени баш иемди. Биринчи насыбым тутмагъанды, биягъы башханы жашауун къурутурукъ тюйюлме деп да кёп аякъ тиреген эдим, бой салмай. Алай ким да мангылай жазыууна тюбей болур. Сабийим болмай къалай жашарыкъма деп, ичимде жаным жокъ эди.

Насыбым манга къучакъ жая келгенин энди ангылагъанма. Мени алгъыннгы къайынларым, сабийинг жокъду, боллукъ да тюйюлдю деп, ийнандыргъан эдиле. Азнор а, мени тынгысызлыгъымы кёрюп, сабий алып ёсдюрейик, деди. Гитче къагъанакъны кёкюрегиме къысаргъа термиле жашагъан жаныма ол сёзле жау жакъгъанча болдула.Ол жыл окъуна сабийле юйюнден гитче Мухамматчыкъны алып келдик. Жангы къайынларым не айтырла деп, бек тынгы- сыз эдим. Алай ала анга, менича, къууаннганларын билдим, мени энди насыплы болгъанымы кёргенлеринде, ала да насыплы эдиле.

Ма алай бла жашай келебиз, юйюбюз сабий дауурдан толуп. Азнор а энди мени алгъындан да бегирек сюйгенча кёрюне эди. Мухамматчыкъны жылы толгъан кюн а кесим да ана боллугъуму, ауурлугъум болгъанын билдим. Сейир этип, жюрегим окъуна къалтырагъан эди. Ол хапар керти болгъанына кючден ийнандым.

Бюгюнлюкде биз жашыбыз Мухамматны бла къызчыгъыбыз Мариямны ёсдюребиз. Алгъыннгы къайынларым жанымы не бек къыйнагъан эселе да, мени алагъа жюрек къыйыным жокъду. Мухадин да юйдегили болгъанды. Юч жыл жашайды, алай сабийлери уа жокъду. Мен насыплыма. Мухадин да насыплы болурун сюеме.